zondag 31 januari 2010

Oranje


Drip something here, zei de stem die Boek heet.
Boek had zelf al wat serveersuggesties: ink, paint, tea...

Ja, en daar begint het al mee he.
Wat te doen?
Iets nattigs, dat spreekt voor zich.
Water?
Nee, te makkelijk.
Bovendien: dat droogt in en dan zie je er niks meer van.
Ketjap, bedenk ik me tijdens een speurtocht door de keukenkastjes.
Stroop?
Honing?
Geen goed idee.
Denk je eens in wat een kleverige bende dat wordt.
Boek moet hierna ook nog mee in de tas, mee het bos in en mee naar een hoog flatgebouw.
Dat we Boek zelf willen slopen - prima, maar om daar nu allemaal onschuldige mierenlevens voor op te offeren, dat gaat me toch iets te ver.

Ineens weet ik het.
Van de zomer heb ik een potje inkt gekocht in een heel schattig winkeltje in Maastricht.
Die inkt is oranje, en - het wordt nog leuker: ruikt naar sinaasappeltjes.
Enthousiast als ik ben, had ik 'm meteen na aankoop in mijn vulpen gestopt -
inderdaad, zo'n mooie ouderwetse die je bijvult met inkt uit een potje,
niet van die wanstaltige patronen.
Helaas viel hij als schrijfinkt een beetje te licht uit.
Maar goed.
't Is wel leuk, oranje sinaasappelinkt.

Aldus besloten.

Dan het volgende issue.
Gaat dit niet ontzettend doorlekken naar andere pagina's?
In principe prima natuurlijk - het is tenslotte een sloopboek.
Maar het zou toch zonde zijn als we de andere opdrachten nu niet meer kunnen lezen.
Of uitvoeren.
Omdat je op de volgende pagina bijvoorbeeld iets moet tekenen,
en dat je daar dan steeds zo'n oranje vlek doorheen ziet.
Ik besluit dat dat nu eenmaal bij de opdracht hoort.

En dan dat andere.
Ik verheug me al dagen op een mooie inktvlek.
Zo'n mooie heks, of een vlinder.
Die je altijd bij de psycholoog in films ziet.
Hoe zou mijn vlek eruit zien?
Mooi, hoop ik.

Fout, fout, fout, volgens de wet van Keri Smith.
Proberen het zo mooi mogelijk te doen?
Missing the point.
Dingen verwachten?
Daar ga ik nou altijd steeds de mist mee in.
Boek blijkt, meer dan ik dacht, een reflectie voor het dagelijks leven.
Dit doe ik dus altijd.
Een plaatje in mijn hoofd hebben.
Zo moet het zijn.
Zo moet het worden.
Maar zo is het nooit.
En zo wordt het ook niet.
En wie is er dan weer teleurgesteld?
Juist.

Anyway.
Ik doe het.
Een scheutje inkt eerst in de deksel van het potje.
Boek slopen is één ding.
Betekent nog niet dat ik bureaublad of toetsenbord ook wil slopen.

Dan druppen maar.
Boek snel dicht.
Dan weer open.
Al snel blijkt: ja, het is doorgelekt.
Maar wél mooi.
Ik doe het vast niet goed,
volgens de wet van Keri.
Maar als het nou per ongeluk toch mooi wordt,
dan kan ik er toch ook niks aan doen?

De volgende opdracht ga ik écht los.
Echt.

Maar nu eerst vol bewondering genieten.
Het werd een soort oranje Batman die naar sinaasappeltjes ruikt.
Wauw.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten