woensdag 17 maart 2010

Kill 'm all!



Tsják! Da's voor die eikel van een ex.

Tsják! En die is voor die motherf*cker die in 2001 mijn fiets heeft gejat.

Tsják! Voor dat stomme schaamhaar dat elke keer weer terugkomt! Bah!

Tsják! Alsjeblieft, chagrijnen van deze wereld! Tsják!

Tsják! Voor die kerel die z'n hond hier altijd op de stoep laat schijten. Ook bah!

Tsják! Tsják! Tsják! Tsjááák! Nog een paar voor de ex.

Tsják! Voor mezelf omdat ik het liefst iedere dag patat met een dikke vette frikandel eet.

Tsják! Oprotten, steekmuggen!

Tsják! Voor het feit dat er maar 6 seizoenen Sex and the City zijn gemaakt.

Tsják! Wéér voor de ex. Sukkel!

Tsják! Voor degene die de chocola heeft uitgevonden. Ik word er dik van ja!

Tsják! Inderdaad, onderbroeken die niet lekker zitten zijn stom!

Tsják! Voor het feit dat ik elke ochtend om half acht m'n nest uit moet.

Tsják! Belachelijk dat Karin in Suriname zit en ik niet!

Tsják! Voor mishandelaars, verkrachters, pooiers en moordenaars. Tsják! Tsják! Tsják!

Tsják! Ik wil nú mooi weer! Nú!

Tsják! 30 graden is voldoende. Tsjáááák!


He he... dat lucht op.

woensdag 10 maart 2010

zondag 7 maart 2010

Kunst met een grote K



Tja... Karin had er al een beetje voor gewaarschuwd: doodlen op commando is als een 'spontane' actie die tot op de milliseconde gepland is.
Beetje lastig verhaal.

Maar goed. Flexibel als ik ben, doodle ik gewoon op commando. Althans, dat heb ik geprobeerd. Conclusie: Doodlen op commando lukt niet. Want zodra je weet: ik moet nu doodlen, ga je bedenken wát je zal gaan doodlen. En een bedachte doodle, is geen doodle. Het is een neppert. Namaak! Een vervalsing van het zuiverste soort!

Je hersenen draaien op volle toeren: Worden het rondjes? Vierkantjes? Slierten? Sterren? Bloemen? En welke kleuren gebruik je? Als je meerdere stiften pakt, ziet het er nog frivool uit ook! Je wilt het natuurlijk zo mooi mogelijk doen. In gedachten dwaal je af naar de tekenlessen van de middelbare school. Levert niets op. Niet goed opgelet. Dan ga je verder, het Rijksmuseum in. Daar hangt best puik werk. Zou leuk zijn als die doodles van jou een beetje dat niveau halen. Met de werken van de grootmeesters in je hoofd, pak je Boek erbij. Moet lukken. Iets a la Rembrandt.

Vanaf dan wordt het een sneu verhaal... Rembrandt is verder weg dan ooit. Je komt niet verder dan een plukje zielige bloemen, een mislukte chihuahua, een takkenbosje, wat sterren en een groepje stipjes. Hiep hiep hoera. A star is born!

Je laat Boek - inclusief sneue tekeningen - een paar dagen liggen. Even afstand nemen om deze mislukking te verwerken.

En dan, vier dagen later, word je wat recalcitrant. De vragen poppen één voor één je kunstenaarsbrein binnen.
Wat is kunst en wat is troep?
En wie bepaalt dat eigenlijk?
Hoe kan het dat een Rembrandt zoveel waard is?
Wie heeft er een geldbedrag op geplakt?
En waarom in hemelsnaam zoveel?
Waarom is míjn doodlewerk minder dan dat ploegje 'schutteraars' van Van Rijn?
Ik heb ook heel mijn ziel en zaligheid er in gelegd hoor! Net zo goed!

Baldadigheid maakt zich van je meester. Je laat je potverpielekes niet zomaar opzij zetten! Wat Rembrandt kon, kun jij ook! Wat hij was, bén jij!

En zo is het maar net. Ik durf het inmiddels schaamteloos te zeggen:
Mijn doodlewerk is ware kunst! Geschatte waarde: 23 miljoen euro.

Wie biedt?

dinsdag 2 maart 2010

Staat van ontbinding




O ja.
Deze hadden jullie ook nog tegoed.
Ellen meldt dat ze haar Pagina nooit meer heeft teruggezien.
Althans, niet herkenbaar.

Ik weet niet of ik dat nou zo erg vind.



Dit is de mijne, na:
- krap twee maanden
- heel, heel veel sneeuw
- regen
- harde wind die 'm losrukte (ik had 'm vastgezet met een tuinfakkel)
- bedolven te zijn geweest onder pindadoppen (dankzij hongerige koolmezen)
- doorgepikt te zijn (dankzij hongerige, wormzoekende merels)
- bescheten te zijn (dankzij alle katten uit de buurt die onze tuin als openbaar toilet gebruiken)

Dan krijg je dus dit.
Wordt vervolgd.

Jan Doodle





Jahaaa, en toen.
Toen moesten we gaan doodlen.
Zoals ik al voorspelde:
dat is natuurlijk per definitie een spontane actie.
Doodlen doe je terwijl je aan de telefoon zit.
Als je afdwaalt.

Nou zit ik vaak genoeg te bellen.
Dat is het niet.
Maar meestal is het functioneel.
Voor een interview.
Of iets anders waarbij ik moet meeschrijven.
En om nou een vel vol hartjes in te leveren als artikel,
da's ook weer zoiets.
'Kijk, ik heb die-en-die geinterviewd.'
Ze zien me aankomen.

Nou bel ik ook heus wel eens zomaar.
Laatst nog: m'n moeder.
Maar je raadt het al.
Boek niet bij de hand.
En toen ik eraan dacht, had ik al neergelegd.
Boek-technisch had ik dus zinloos gebeld.

Dan maar even niet-spontaan doodlen.
Wat dus eigenlijk geen doodlen is.
Valt nog niet mee.
Want je gaat toch nadenken.
Waarmee dan, bijvoorbeeld?
En wat ga je dan doodlen?
Fout, fout, fout.
Ha! Daar is-ie weer.
De innerlijke criticus.
Ik vond het al zo lekker rustig.

Hoe het dan toch soortement van spontaan te maken,
da's de kwestie.
Met ogen dicht een stift uit de doos pakken?
De andere kant op kijken tijdens het tekenen?
Maar wat als je op de tafel tekent?
Weet die innerlijke criticus wat die tafel heeft gekost?

Wel opvallend: het wordt makkelijker.
Misschien is dat wel wat Keri bedoelt in de waarschuwing.

You may begin to live more recklessly.

Zou dat het zijn?