maandag 4 oktober 2010

Lijn

Hmmm







We moesten kauwen van Keri.
En ik was wel een beetje jaloers op Ellen.
Want Ellen heeft Zena om haar sloopwerk lekker aan uit te besteden.
Ik heb geen diertjes, dus mocht het helemaal zelf doen.

Nu was ik ook even met vakantie.
Maar de vertraging komt vooral door het vooruitzicht.
Want zie, ik ben een lekkerbek.
Er zijn maar weinig dingen die ik niet lust.
Maar papier?
Gadverdamme.

Gelukkig mogen we de opdrachten ruim interpreteren.
Dus ik heb er jam op gesmeerd.
Werd-ie iets minder vies van.
Misschien een goed idee voor een volgend project:
een boek van snoeppapier.
Mij lijkt het wel wat.


dinsdag 21 september 2010

Slopers United!







In een vorige blog zei ik het al: soms kun je dingen maar beter uitbesteden. En omdat hond Zena deze week al flink heeft gechewd op ons meubilair, is deze opdracht geheel voor haar.

Doet ze niet moeilijk over.
Twee keer flink happen en weg is het.

Simpel.

vrijdag 17 september 2010

Jammie!



Hier is 'ie dan: een kakelverse opdracht.
'Chew on this'
Lekkerrrr!

dinsdag 14 september 2010

De kleine hoekjes


Ik heb een prachtige tekening in Boek gemaakt met de prittstift.
Resultaat: je ziet er geen bal van.
Alleen als je héél goed kijkt. En boek in het licht houdt.

Dat doet me denken aan een gedichtje van Alieke.
Het begint zo:
'Geluk zit in een klein hoekje
Je kijkt er zo over heen'

Alieke is één van de meiden die ik onlangs schrijfcursus heb gegeven. Ze woont in Asja, een anonieme opvang voor meiden die op de vlucht zijn voor hun loverboy.

Samen met een fotograaf wilde ik werken aan de dromen van deze meiden. 'Droom op je eigen manier, zo klein en zo groot als je wilt', zeiden we tegen ze. 'In jouw dromen is alles mogelijk. Schrijf je dromen op en fotografeer ze. Laat ze zien aan jezelf en aan de rest van de wereld.'

Zoiets maakt best veel los.
Nadenken over je dromen als je leven al zo beschadigd is, valt niet mee.
Het doet je beseffen wat je hebt gemist.
En dat wat je wilt soms zo ongelooflijk ver weg is.

Alieke slaat met haar gedichtje de spijker op z'n kop. Zij en haar huisgenoten moeten hun geluk inderdaad in de kleine hoekjes zoeken. Want: hoe groot is je wereld als je anoniem door het leven moet, verscholen in een vreemde stad, iedere dag bang om te worden gevonden... Hoeveel dromen heb je nog als je jarenlang misbruikt en uitgebuit bent? Is geluk dan nog te vinden?
'Ja', zegt Alieke, 'in de kleine hoekjes, maar je moet wel goed kijken.'

Alieke is in mijn ogen een inspiratie voor anderen. Ondanks haar situatie is ze in staat om schoonheid te zien: in de rups op haar foto, die ze pas ontdekte nadat de foto was ontwikkeld.
Die rups zit verstopt in dat 'kleine hoekje'.
Je ziet 'm pas als je goed kijkt.

'De rups wordt een mooie vlinder', zegt Alieke. 'Hij transformeert. Net als ik.'



(Mooi: binnenkort verschijnt er een boekje met daarin de dromen van de meiden van Asja.)

vrijdag 10 september 2010

Let's stick together


Jippie!
We mochten weer lekker knutselen.
Dat was leuk van Keri.

Ik ben niet zo'n tekenaar.
Een schrijver ben ik wel.
Ben gek op teksten.
Vroeger al,
kalkte ik hele songteksten in mijn agenda.
Of: op de muur (sorry, pa en ma).
Of: op de tafel op school (sorry, school).
Of: nou ja, je snapt het idee.
Eigenlijk is er niks veranderd.

Wat voor lijm het moest zijn, zei Keri er niet bij.
Het werd glitterlijm in twee kekke kleurtjes.
In paars THIS IS IT.
Niet omdat ik fan ben van Michael Jackson,
maar omdat-ie zo simpel, en zo waar is.
Een van mijn vele manco's:
Ik vergeet het moment nog wel eens.
Zit ik te malen om iets wat er niet is,
vergeet ik al die dingen die er wél zijn.
Boven mijn bureau hangt een kaart met de tekst:
'Hé, nu zie ik het ook. Het is al perfect.'
Zoiets dus.
Dit is het. Dit is nu.
Doe het ermee.

In groen een tekst van Natasha Bedingfield.
IJ-zer-sterk nummer.
Over dat je niet weet hoe je boek eindigt.
Het moet nog geschreven worden.
Maar elke dag is een lege bladzijde.
Wat komt erop?
Zeg het maar.

En ondertussen:

Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open

.... ik zei het al.
Eigenlijk is er niks veranderd.



maandag 6 september 2010

Lekker plakkerig


Bring on the sticky content.

Yeah baby!

dinsdag 31 augustus 2010

Le Mirage



Kijk, sommige dingen kun je maar beter uitbesteden.
En omdat vliegtuigje vouwen niet echt mijn 'ding' is, besluit ik manlief te vragen.

Rats! Pagina uit Boek en, hup, naar man. 'Kun jij...?'
Tuurlijk kan hij dat!
Vol concentratie wordt er gevouwen.
'Wat wordt het?'
'Een Mirage'
'Ah, natuurlijk' (nooit van gehoord)

Man vouwt onverstoorbaar verder.
'Is lang geleden zeker?'
'Huh?'
'Lang geleden' Ik wijs richting het papier in zijn handen 'dat je zo'n vliegtuigje hebt gevouwen'
Man haalt schouders op. 'Neu, doe ik iedere dag. Op m'n werk'
'Ah'

Leergierig kijk ik toe. Man lijkt natuurtalent.
Nog even de achterspoiler en klaar.
'Zo', zegt man. 'Klaar'
'Ah', knik ik zachtjes. Dat was het dan. Levert geen spectaculaire blog op, bedenk ik me ineens. Er moet meer uit te halen zijn, lijkt me. En daarom:
'Goh, hoe eh... hoe voelt dat nou?'
Manlief snapt me niet. 'Wat bedoel je?'
'Nou gewoon, dat je een vliegtuigje mag vouwen van een pagina uit Boek.'
Man kijk me met grote ogen aan. Zijn linkermondhoek begint te trekken.
'Ja, ik eh bedoel... He, je sloopt een boek. Normaal gesproken doe je zo iets niet. Dus eh... hoe voelt dat nou? Voel je iets?'
'Wat denk je nou zelf?', verzucht man en hij geeft Vliegtuigje een slinger.

En dat was het dan.
Meer kan ik er niet van maken. Snorrie.

zondag 29 augustus 2010

Vliegen!!!!!!!!!


Hoera!

Eindelijk weer een lekker vrolijk opdrachtje.

Een vliegtuigje vouwen!

Geen gedoe met nadenken en zo.

Nou was ik eigenlijk stomtoevallig aan het origamiën geslagen.
Het slechte weer brengt de knutseldoos in mij naar boven.
Ik heb zelfs kekke vouwblaadjes gekocht.
Dubbelzijdig!
Tweekleurig!
En dit alles in een winkel waar ik nog niet zo heel lang geleden
nog niet dood gevonden wilde worden.

Maar goed, na een slinger met kraanvogeltjes is zo'n vliegtuigje natuurlijk peanuts.
De echte uitdaging zit 'm in het fatsoenlijk laten vliegen.

Ach ja.
Gelukkig hebben we meer verstand van schrijven.

maandag 23 augustus 2010

Origami


Nieuwe opdracht: vliegtuigje vouwen.
WAUW!

Toeval



Ik lees geen kranten.
Althans, niet in papieren vorm.
Het ging me een beetje te ver om mijn laptop in Boek te lijmen.
Vandaar: een artikel uit Intermediair.

Gaat over toeval.
Ik ben gek op toeval.
Het leven kan mij niet toevallig genoeg zijn.
Mooi man, al die onverwachte bruikbare vondsten.
Maakt het leven een beetje spannend.

Bij toeval je grootste talent ontdekken of een vette uitvinding doen; dat soort werk.
Om van te smullen!

Maarrr... voor een persoon die dol is op toeval, maak ik er verrekte weinig gebruik van. Bijna alles in mijn leven ligt stevig aan de ketting. Agenda stampvol, lekkere strakke planning, weinig (lees: geen) plek voor verrassingen. Ik weet het: ik schreef er al eerder - vol berouw - over op dit weblog, maar er is nog geen zak veranderd.

Lekker sneu, vind ik zelf.
Ik hoor je denken: Ben je sneu als je iedere keer in hetzelfde cirkeltje rondbaggert?
Ik vind van wel. Mensen die iedere dag nieuwe avonturen beleven, de wereld rondreizen, de wind achterna gaan... die zijn pas cool! Zij halen eruit wat erin zit, beheren geen loodzware agenda's, laten zich niet leiden door 'ja maars...'. Ze surfen door het leven, drinken dan weer een tequila, dan weer een wodka.

Zij laten hun leven over aan het toeval.

Die nasty bastards! Waarom zij wel en ik niet?
(Bah, dit is weer zo'n blog waarvan je gaat nadenken. Doe mij maar een lekker ongecompliceerd 'hak-met-mes-stukje'. Maar goed, nu ik toch bezig ben, maak ik het af ook. Je kunt tenslotte niet iedere dag met je mes staan te zwaaien...)

Nasty bastards; zíj doen wat ík wil!

Waarom?
Wat mankeert mij?
Ben ik te laf?
Heb ik sleur nodig?
Ben ik besmet met het geraniumsyndroom?

Nee toch? Oh mijn god, nee!
Is daar iets mis mee dan?, hoor ik je vragen.
Nou misschien niet, maar... pfff... Nee! Nee! NEE! Ik wil het niet!
Ik wil onverwachte acties! Niet weten wat de morgen mij brengt. Nieuwe handen schudden, mijn agenda in de fik steken, visjes bakken boven het kampvuur. Verhaaltjes typen op het strand, in het bos, in de kroeg. Ik wil schaamluizen opdoen in Italië, schurft in India en voetschimmel in Zuid-Afrika.

Ik wil toeval!

Maar hoe doe ik dat?
Rustig aan, dacht ik zo. Manlief schrikt zich een ongeluk als ik vandaag met al mijn plannen van start ga.
Ik begin dus klein. Zoiets kan al met een dobbelsteen, staat in Intermediair. Gewoon een vraag stellen, zes verschillende opties bedenken en dobbelen maar.

Komt 'ie:

Wat ga ik morgen eten?
1. Gehaktballen
2. Vis
3. Slakken
4. Stoofschotel
5. Kikkerbilletjes
6. Vegetarische pasta

Dobbelsteen zoeken... (altijd pleite die dingen)
Gooien...

1!
Gehaktballen!!!

Jeuj! Ik vóel het: mijn leven is weer spannend!
Toeval, here I come!

Krant





Zoooo!

Wat was ze kwaad he, die El.
Dat waren heel wat oude koeien.
Allemaal in de gehaktmolen d'rmee.

Maar goed.
Ik was met die krant aan de gang.
En ik lees er dus heel veel.
Maar je weet wel:
allemaal slecht nieuws.
Oorlog, dood, verderf, ellende.
Geen zin in.
Ik ben meer van de leukigheidjes.

'Waarom moet alles altijd leuk zijn',
vroeg iemand me een keer.

Tsja.

Waarom niet?

Nou ja, ik weet heus wel dat het niet kan.
Maar je kunt er naar streven toch?

Daarom voor jullie.
Gezellige, lieve, kleurige en geurige bad-bruis-ballen.
Omdat er al genoeg ellende op de wereld is.

Peace man!

woensdag 18 augustus 2010

Achterstallig onderhoud



Tja...
een pagina van Boek in elkaar rammen als je really angry bent, is lekker bedacht.
In de uitvoering is het een heel ander verhaal.

Sta je eindelijk eens flink te 'godverdommen', heb je Boek niet bij je.
Nergens te bekennen.
Is Boek op zo'n moment wél in de buurt, dan vergeet je Boek.
Komt door de razernij; tast je geheugen aan.

Conclusie: wordt niks.

Gelukkig ben ik heel erg goed in achterstallig onderhoud.
Oftewel: really angry worden om dingen die volgens de wet al lang zijn verjaard.
Ouwe koeien, zo je wilt.

En dus ben ik er even fijntjes voor gaan zitten.
Mes gepakt. (Wie droomt er niet van?)
En toen, hup met die ouwe koeien.

Één voor één kwamen ze voorbij.
Sommige op een drafje.
Anderen met wat hulp.
De rest met een beetje fantasie.

Het mes ging als vanzelf dwars door Boek heen.

Héérlijk!

woensdag 11 augustus 2010

O ja

En nog even dit:

de oranje vlekken zijn de stoffelijke resten van een vorige actie.
Waar we iets moesten knoeien en dan snel Boek dicht moesten slaan.
Zo ziet oranje, sinaasappelgeurige inkt er dus uit, drie pagina's verderop.

Dode bomen




Creatief met krant.

Nou, dat kan.
Kranten genoeg in huis.
Ik heb er maar liefst drie.
Elke dag, that is.
Die ene waar ik in het colofon sta.
Twee regionale.
En tijdelijk heb ik er ook nog eentje van een vriendin.
Zij is met vakantie, dus of ik 'm wilde?

Dat wordt nog moeilijk kiezen dus.
Welke wordt het?
Eentje met een mooie foto?
Een leuke kop juist?
Of, heel egotripperig, eentje waar ik zelf op sta?

En wat gaan we er dan mee doen?
Gewoon zo inplakken?
Of gaan we er iets kunstigs mee doen?
Een boeddha origamiën?
Een Mariaverschijning kunstknippen?
Anders, namelijk...?

Ach weet je?
Het is zomer.
En van Keri mogen we niet te moeilijk doen.
We zien dus wel.
Jullie ook.

donderdag 22 juli 2010

Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!!!!!!!!

Tsja, leuk bedacht hoor.
Iets met een pagina doen terwijl je Heel Boos bent.

Maar: ik word maar niet boos.
Heeft misschien met een ander experiment te maken.
Ik doe namelijk mee aan de uitdaging van Will Bowen.
Hij zegt: als je drie weken niet klaagt, moppert en roddelt, ben je een beter mens.
En hoewel ik natuurlijk al best goed ben, wil ik best een beter mens worden.

Ik loop al een paar weken met een paars bandje om mijn pols.
Betrap ik mezelf op klagen, mopperen of roddelen, dan moet-ie naar mijn andere pols.
Als hij drie weken om dezelfde pols zit, ben je 'genezen'.
Want zo lang duurt het om een nieuwe gewoonte eigen te maken.

Tot nu toe is het me af en toe wel eens een dagje gelukt.
Maar zeker nog geen drie weken achter elkaar.
Ik voel me wel een stuk vrolijker,
dus het werkt wel.
Maar goed.
Heeft dus wel weer gevolgen voor het sloopblog.
Want ik word dus maar niet boos.

Misschien moet ik het maar opzoeken.
Op koopavond in de rij bij de pashokjes van de H&M.
Succes verzekerd.

U hoort van mij.

vrijdag 25 juni 2010

Sloopalarm





Boek heeft een bewogen middag achter de rug.
Boek is gesloopt zonder ook maar enige aanleiding.

Zinloos gesloopt.

Hond Zena kreeg Boek te pakken.
En toen was het mis. Flink mis.

Zena is dol op Boek.
Beetje kauwen.
Beetje kwijlen.
Beetje scheuren.

Een deel van Boek ligt in snippers door de huiskamer.
Een ander deel van Boek zal een dezer dagen via de achterkant van Zena naar buiten komen.

Pagina's die nog gesloopt moesten worden, zijn nu gesloopt.
Zonder dat het was afgesproken.

Want Zena werkt niet op afspraak.
Die doet wat ze doet, wanneer het háár uitkomt.

En dus is boek nu incompleet.
Een prima gelegenheid om de laatst 'geprikte' opdracht uit te voeren, zou je denken. ('fill in this page when you are angry')
Want als hondenmoeder moet je toch wel heel angry worden van zo'n sloophond.

Maar het lukte me niet. Ik heb in m'n broek gepist van het lachen...
Mag dat ook?

dinsdag 15 juni 2010

Make me mad!


Ik val maar gelijk met de deur in huis: ik heb de kluit belazerd.
De volgende opdracht heb ik niet, zoals afgesproken, met gesloten ogen 'geprikt'.
Nee.
Ik heb 'm bewust uitgezocht.
Gewoon, Boek lekker doorgebladerd op zoek naar een coole opdracht.
De vorige opdracht vond ik namelijk stom!
En ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om mezelf volgende week weer een stomme opdracht te laten doen.
Krijg je van die stomme blogs van.

Het is tijd voor onbekommerde woede.
Yes!

Stom!


Kijk, dit vind ik nu een stomme opdracht!
Je ogen dichtdoen en stippies verbinden... tsss. Geen bal aan.

Stom! Stom! Stom!
Mag ik dit stom vinden? Ik besluit van wel.

Ik mag deze opdracht stom vinden.
Ik mag de nieuwe buurvrouw stom vinden. (Want ze is zo knap...)
Ik mag het stom vinden dat mijn voetbaltrainer altijd zo zeikt.
En ik mag het stom vinden dat hij na het lezen van dit stukje begint te zeiken over het feit dat ik niet mag opschrijven dat hij zeikt.

Ook dit mag ik stom vinden:
- Het feit dat je moet stemmen.
- Dat mijn moeder altijd ongevraagd haar advies geeft.
- De kinderen van mijn zwager.
- Dat mijn oude schoolvriendinnetje V. maar blíjft bellen. (Hou daarmee op!)
- Het feit dat ik nog niet gespot ben door een modellenbureau.
- Dat de meneer van de hondenbelasting nog niet heeft ontdekt dat we honden hebben.
- De penetrante lucht van collega C.

Zo, dat mag ik allemaal van mezelf!
Ik mag alles stom vinden.

Het is alleen niet handig om het op te schrijven...

hmmm. Te laat.

Ook stom.

vrijdag 11 juni 2010

Niet spieken!


Dat is nog best moeilijk.
Maar ik ben een braaf meisje.

Eh.....

Okee okee okee!

Eén keertje maar.
Heel eventjes.
En ik deed ze heel snel weer dicht.

Shit.
Betrapt.

Liegen is ook best moeilijk.

maandag 7 juni 2010

Sloophond



Zo, ook hond Zena doet lekker mee.
Op haar eigen manier dan, dat wel.
Zena krijgt geen opdrachten.
Zena doet het helemaal zelf.

Ongevraagd.
Ongegeneerd.

De sloopschade tot nu toe:
-Doosje met aspirientjes (nooit weer last van hoofdpijn)
-Tijdschriften (Linda, Psychologie, vooral de Mind Magazine vindt Zena lekker)
-Belangrijke papieren
-Nog belangrijkere papieren
-Heul,heul, héul belangrijke papieren
-Opbergdoos
-Handtas van 'mama'(guess who 'mama' is)
-T-shirt
-Eettafel
-Pennen
-Fruitschaal met inhoud
-Lipbalsem (krijgt ze zo'n lekkere gladde keutel van)
-Make up-kwast inclusief ijzeren huls
-Boeken, boeken, boeken en vooral ook: haar eigen boek... (zie foto)

Maar ach... Zena is Zena.
Kan ze ook niet helpen.

maandag 31 mei 2010

Connecting people


Zucht, steun.
Lastig, opstarten na zo'n slooploze periode.
Nou ja, als je zo'n chaoot bent als ik tenminste.
Want dan kunnen je Grote Levensvragen bekruipen.
Zoals daar zijn:

WAAR IS BOEK?

Boek gevonden - check.
Opdracht gezocht - check.
Foto gemaakt - check.
Ellen op hoogte gesteld - check.

Zo dan.
We kunnen weer.
Bring it on.

dinsdag 25 mei 2010

Overeenkomst tussen deze pagina en mijn geheugen



Drie keer raden.

Nee, ze zijn niet allebei gemaakt van papier.
Nee, er staat ook niet op beide tekst.
Jaaaaaaa! Ze zijn allebei zo lek als een mandje.

Ik was dus op vakantie.
Was waanzinnig, trouwens.
Ik was er even helemaal uit, zoals ze dat noemen.
Een beetje té uit.
Want, ik kwam terug en:
exit wachtwoord.
Kwam niet meer in dit blog!

Alles geprobeerd.
De meisjesnaam van mijn moeder.
De naam van de kat.
De naam van het hondje van mijn schoonouders.
Was het allemaal niet.

Ineens schoot het me weer te binnen.
En ik zat erin.
Hoera!

Beter laat dan nooit: mijn poke-foto.
En sorry dat het zo lang moest duren.
We zullen het nooit meer doen.

Zit ik me nu te verontschuldigen omdat ik niet regelmatig genoeg gesloopt heb?

Tsssss.

woensdag 17 maart 2010

Kill 'm all!



Tsják! Da's voor die eikel van een ex.

Tsják! En die is voor die motherf*cker die in 2001 mijn fiets heeft gejat.

Tsják! Voor dat stomme schaamhaar dat elke keer weer terugkomt! Bah!

Tsják! Alsjeblieft, chagrijnen van deze wereld! Tsják!

Tsják! Voor die kerel die z'n hond hier altijd op de stoep laat schijten. Ook bah!

Tsják! Tsják! Tsják! Tsjááák! Nog een paar voor de ex.

Tsják! Voor mezelf omdat ik het liefst iedere dag patat met een dikke vette frikandel eet.

Tsják! Oprotten, steekmuggen!

Tsják! Voor het feit dat er maar 6 seizoenen Sex and the City zijn gemaakt.

Tsják! Wéér voor de ex. Sukkel!

Tsják! Voor degene die de chocola heeft uitgevonden. Ik word er dik van ja!

Tsják! Inderdaad, onderbroeken die niet lekker zitten zijn stom!

Tsják! Voor het feit dat ik elke ochtend om half acht m'n nest uit moet.

Tsják! Belachelijk dat Karin in Suriname zit en ik niet!

Tsják! Voor mishandelaars, verkrachters, pooiers en moordenaars. Tsják! Tsják! Tsják!

Tsják! Ik wil nú mooi weer! Nú!

Tsják! 30 graden is voldoende. Tsjáááák!


He he... dat lucht op.

woensdag 10 maart 2010

zondag 7 maart 2010

Kunst met een grote K



Tja... Karin had er al een beetje voor gewaarschuwd: doodlen op commando is als een 'spontane' actie die tot op de milliseconde gepland is.
Beetje lastig verhaal.

Maar goed. Flexibel als ik ben, doodle ik gewoon op commando. Althans, dat heb ik geprobeerd. Conclusie: Doodlen op commando lukt niet. Want zodra je weet: ik moet nu doodlen, ga je bedenken wát je zal gaan doodlen. En een bedachte doodle, is geen doodle. Het is een neppert. Namaak! Een vervalsing van het zuiverste soort!

Je hersenen draaien op volle toeren: Worden het rondjes? Vierkantjes? Slierten? Sterren? Bloemen? En welke kleuren gebruik je? Als je meerdere stiften pakt, ziet het er nog frivool uit ook! Je wilt het natuurlijk zo mooi mogelijk doen. In gedachten dwaal je af naar de tekenlessen van de middelbare school. Levert niets op. Niet goed opgelet. Dan ga je verder, het Rijksmuseum in. Daar hangt best puik werk. Zou leuk zijn als die doodles van jou een beetje dat niveau halen. Met de werken van de grootmeesters in je hoofd, pak je Boek erbij. Moet lukken. Iets a la Rembrandt.

Vanaf dan wordt het een sneu verhaal... Rembrandt is verder weg dan ooit. Je komt niet verder dan een plukje zielige bloemen, een mislukte chihuahua, een takkenbosje, wat sterren en een groepje stipjes. Hiep hiep hoera. A star is born!

Je laat Boek - inclusief sneue tekeningen - een paar dagen liggen. Even afstand nemen om deze mislukking te verwerken.

En dan, vier dagen later, word je wat recalcitrant. De vragen poppen één voor één je kunstenaarsbrein binnen.
Wat is kunst en wat is troep?
En wie bepaalt dat eigenlijk?
Hoe kan het dat een Rembrandt zoveel waard is?
Wie heeft er een geldbedrag op geplakt?
En waarom in hemelsnaam zoveel?
Waarom is míjn doodlewerk minder dan dat ploegje 'schutteraars' van Van Rijn?
Ik heb ook heel mijn ziel en zaligheid er in gelegd hoor! Net zo goed!

Baldadigheid maakt zich van je meester. Je laat je potverpielekes niet zomaar opzij zetten! Wat Rembrandt kon, kun jij ook! Wat hij was, bén jij!

En zo is het maar net. Ik durf het inmiddels schaamteloos te zeggen:
Mijn doodlewerk is ware kunst! Geschatte waarde: 23 miljoen euro.

Wie biedt?

dinsdag 2 maart 2010

Staat van ontbinding




O ja.
Deze hadden jullie ook nog tegoed.
Ellen meldt dat ze haar Pagina nooit meer heeft teruggezien.
Althans, niet herkenbaar.

Ik weet niet of ik dat nou zo erg vind.



Dit is de mijne, na:
- krap twee maanden
- heel, heel veel sneeuw
- regen
- harde wind die 'm losrukte (ik had 'm vastgezet met een tuinfakkel)
- bedolven te zijn geweest onder pindadoppen (dankzij hongerige koolmezen)
- doorgepikt te zijn (dankzij hongerige, wormzoekende merels)
- bescheten te zijn (dankzij alle katten uit de buurt die onze tuin als openbaar toilet gebruiken)

Dan krijg je dus dit.
Wordt vervolgd.

Jan Doodle





Jahaaa, en toen.
Toen moesten we gaan doodlen.
Zoals ik al voorspelde:
dat is natuurlijk per definitie een spontane actie.
Doodlen doe je terwijl je aan de telefoon zit.
Als je afdwaalt.

Nou zit ik vaak genoeg te bellen.
Dat is het niet.
Maar meestal is het functioneel.
Voor een interview.
Of iets anders waarbij ik moet meeschrijven.
En om nou een vel vol hartjes in te leveren als artikel,
da's ook weer zoiets.
'Kijk, ik heb die-en-die geinterviewd.'
Ze zien me aankomen.

Nou bel ik ook heus wel eens zomaar.
Laatst nog: m'n moeder.
Maar je raadt het al.
Boek niet bij de hand.
En toen ik eraan dacht, had ik al neergelegd.
Boek-technisch had ik dus zinloos gebeld.

Dan maar even niet-spontaan doodlen.
Wat dus eigenlijk geen doodlen is.
Valt nog niet mee.
Want je gaat toch nadenken.
Waarmee dan, bijvoorbeeld?
En wat ga je dan doodlen?
Fout, fout, fout.
Ha! Daar is-ie weer.
De innerlijke criticus.
Ik vond het al zo lekker rustig.

Hoe het dan toch soortement van spontaan te maken,
da's de kwestie.
Met ogen dicht een stift uit de doos pakken?
De andere kant op kijken tijdens het tekenen?
Maar wat als je op de tafel tekent?
Weet die innerlijke criticus wat die tafel heeft gekost?

Wel opvallend: het wordt makkelijker.
Misschien is dat wel wat Keri bedoelt in de waarschuwing.

You may begin to live more recklessly.

Zou dat het zijn?

dinsdag 23 februari 2010

Doodle


Hier, beste bloglezers, voorzie ik een probleem.
Want. Doodlen is wat je pen doet terwijl je aan het telefoneren bent.
Iets spontaans.
En dit, mensen, is verre van spontaan.
Telt het dan eigenlijk wel?
Of is die inner critic weer bezig?
Maar wat zegt-ie dan precies?
En waarom dan?
En wat zegt deze opdracht eigenlijk over mij?
Misschien weten we het als de pagina's bedoodled zijn.
En misschien ook niet.
Want je verwachtingen loslaten - da's dan weer heel erg Keri.


Scheuren



Mocht de pagina er niet uit dan?
Ahum. Heb ik me niet één moment afgevraagd.
Huppetee, die pagina eruit en scheuren maar.
Het gaat steeds makkelijker, vind ik.
Omdat Boek toch al zijn maagdelijke staat kwijt is?
De afgelikte boterham uit de boekenkast, zeg maar?
Of ligt het aan mij?
Word ik gewoon een geroutineerdere sloper?

zondag 21 februari 2010

Spijbelen

Oeh ja... ik moet nog iets bekennen. Ik heb een weekje met Boek gespijbeld. Boek moet nog van een hoog gebouw worden gesmeten. Komt later. (Boek was er nog niet helemaal klaar voor...)

Nog één keertje dan...


'Jullie slopen een wát?!'
'Een boek', zeg ik voor de zoveelste keer op m'n aller aller geduldigst. Bijna de hele opkomst van het feestje waar ik me bevind, verdraait z'n nek om mij uiterst ongeloofwaardig aan te kunnen kijken. Ik ben er inmiddels lekker bedreven in. Iedere keer als iemand lucht van Boek krijgt, heb ik ineens een heleboel uit te leggen.

'Oké', constateert het meisje nuchter, 'je sloopt een boek... Prima.' Dan schiet haar stem een octaaf omhoog: 'Maar waaróm in hemelsnaam?!'
Ik zucht. Nog één keertje dan: 'Nou gewoon, omdat dat in het boek staat. Boek zegt: sloop mij, gooi mij van een hoog gebouw af, douche met mij, scheur mij in stukjes.'

Geen reactie. Het aantal verwilderde blikken in de kamer groeit. Ik begrijp het al: ze begrijpen het niet.

'Het is een experiment', leg ik uit. 'Van Keri Smith. Zij heeft een boek gemaakt met daarin allemaal opdrachten. En die opdrachten, die voeren wij uit. En als we dat hebben gedaan, schrijven we er een stukje over.'

'Oh', wordt er hier en daar verbaasd gemompeld. De feestgangers kijken elkaar wat onthutst aan. Je hoort ze denken (in koor): Is zij nu gek of zijn wij het?
'Maar waarom zou je dat doen?', durft iemand te vragen. De rest van de toehoorders schuift een stukje naar voren, gespannen wachtend op het antwoord. Dit moet wel iets héél bijzonders zijn.

'Gewoon', antwoord ik. Ik ken het ik-leg-je-nu-uit-waarom-ik-boek-sloop-verhaaltje al bijna helemaal uit mijn hoofd. 'We slopen Boek om te kijken wat het met ons doet. Ik bedoel... normaal gesproken doe je zoiets niet met een boek. Je koopt een boek, leest het terwijl je probeert het zo netjes mogelijk te houden en daarna zet je het in de kast. Met dit boek is het heel anders. Je moet er allerlei gekke dingen mee uithalen. Over je grenzen gaan en je inner critic geen kans geven. Dat doet iets met je. En het levert soms heel leuke inzichten op. Dat je een schijtluis bent, bijvoorbeeld.' Ik babbel rustig verder: 'En je leert grenzen te bewaken. Zoals deze week toen ik met een té harde ruk de opdracht "Rip it up! deed. Gelijk de hele pagina d'r uit. Nou, dan weet je: dat ging wat te ver. Terwijl die keer toen ik met Boek moest douchen ik precies wist wanneer het genoeg was geweest.'

De toehoorders knikken om te laten zien dat ze het helemaal begrepen hebben. Het is overduidelijk dat ze er geen bal van snappen. Ik schenk nog maar eens een drankje in.

'En je schrijft over dat eh... slopen?', vraagt iemand om de stilte te doorbreken.
'Ja', antwoord ik enthousiast. 'Op een weblog!'

De reacties:
'Aha.'
'Leuk.'
'Ja, leuk.'
'Goh.'
'Tsjong.'
'Grappig hoor.'
'Ja, grappig.'
'Jeetje.'

Ik sla als een bezetene mijn drankje achterover. Tijd om te gaan. Ik heb voor vandaag wel weer genoeg verwarring gezaaid. Laat ze hier maar even lekker over na-filosoferen.


Inzicht nummer zoveel: Pas als je iets zelf doet, weet je hoe het is.
(Ik weet het: Johan Cruyff is er niets bij.)

Rrrrrrip it up!


We lopen een beetje achter.
Maar eh, dit is dus de volgende opdracht.
Kan lekker snel, gelukkig.
Toch?

dinsdag 16 februari 2010

Hoogmoed komt voor de val





En zo kwam het, dat ik op Valentijnsdag Boek uit het raam van mijn oude slaapkamer flikkerde.
De hele week wist ik al: moet ergens op klimmen en Boek laten vallen.
Maar waarvan?
Eerste keus: de Martinitoren.
We wonen tenslotte in Groningen.
Maar ik bedacht me:
die is niet zo heel lang geleden beveiligd tegen springers.
En vast ook tegen gooiers.
En de mensen op het terras eronder - die hebben vast geen helm op.
Ik zag me al zitten.
'Nee, edelachtbare, ik kon er écht niets aan doen.
Stemmen droegen me op het te doen.
De stem van Keri maakte ruzie met de stem van mijn inner critic.
En Keri won.

Ze zien me aankomen.
'Onvoorwaardelijk, edelachtbare',
zou de officier van justitie zeggen.
'Deze vrouw mag nooit meer vrij.'

Nee, slecht idee, die Martinitoren.

Maar dan?
De flat waar ik vroeger woonde?
Die is lekker twaalfhoog.
Maar dat betekent wel:
bij iemand aanbellen die de deur open moet maken.
En wat moet je dan zeggen?
Ik wil even het dak op, om een boek naar beneden te gooien.
Als ik daar nou nog veel mensen had gekend, had ik het gedaan.
Maar er wonen ook wel mensen die ik liever niet zie.
Omdat ze me nog van gezicht kennen.
En omdat ik me dan verplicht voel een praatje te maken.
En daar had ik geen zin in.
No offence, dat kun je hebben toch?

Anyway.
De bejaardenflat om de hoek viel ook af.
En vrijdag, toen had ik een afspraak.
Bleek in een hoog gebouw te zijn!
En ja hoor: je raadt het al.
Boek niet bij me.

Er zat nog maar één ding op.
Mijn ouderlijk huis.
Het is niet superhoog, maar moet dat?
De opdrachten zijn open voor interpretatie, zegt Keri.
Ik besloot dat het goed genoeg was.
En besluiten dat het goed genoeg is,
is dat niet juist heel erg Keri Smith?