Kijk, sommige dingen kun je maar beter uitbesteden.
En omdat vliegtuigje vouwen niet echt mijn 'ding' is, besluit ik manlief te vragen.
Rats! Pagina uit Boek en, hup, naar man. 'Kun jij...?'
Tuurlijk kan hij dat!
Vol concentratie wordt er gevouwen.
'Wat wordt het?'
'Een Mirage'
'Ah, natuurlijk' (nooit van gehoord)
Man vouwt onverstoorbaar verder.
'Is lang geleden zeker?'
'Huh?'
'Lang geleden' Ik wijs richting het papier in zijn handen 'dat je zo'n vliegtuigje hebt gevouwen'
Man haalt schouders op. 'Neu, doe ik iedere dag. Op m'n werk'
'Ah'
Leergierig kijk ik toe. Man lijkt natuurtalent.
Nog even de achterspoiler en klaar.
'Zo', zegt man. 'Klaar'
'Ah', knik ik zachtjes. Dat was het dan. Levert geen spectaculaire blog op, bedenk ik me ineens. Er moet meer uit te halen zijn, lijkt me. En daarom:
'Goh, hoe eh... hoe voelt dat nou?'
Manlief snapt me niet. 'Wat bedoel je?'
'Nou gewoon, dat je een vliegtuigje mag vouwen van een pagina uit Boek.'
Man kijk me met grote ogen aan. Zijn linkermondhoek begint te trekken.
'Ja, ik eh bedoel... He, je sloopt een boek. Normaal gesproken doe je zo iets niet. Dus eh... hoe voelt dat nou? Voel je iets?'
'Wat denk je nou zelf?', verzucht man en hij geeft Vliegtuigje een slinger.
En dat was het dan.
Meer kan ik er niet van maken. Snorrie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten