Ik (s)preek tot u

Zo, boek ruikt lekker fris.

Ik ook.

Boek is bovendien zo'n anderhalve kilo zwaarder.

Ik (hopelijk) niet.

Douchen met boek was eigenlijk een koud kunstje. Niet zo gek ook, als je bedenkt dat ik me er bijna een week op heb kunnen voorbereiden. Zowel mentaal (Je kúnt het! Je kúnt het! Je kúnt het!) als technisch (waar hebben we dat verrekte fototoestel ook alweer gelaten?) heb ik deze opdracht volledig op me kunnen laten inwerken. En als je dat kunt, zijn de dingen ineens niet meer zo eng.

Missen we daarmee niet gelijk de essentie van dit project? Het schokeffect? Oftewel: Jezelf keer op keer over de rand duwen totdat je overal schijt aan hebt. Misschien moeten we het anders aanpakken. Onszelf geen voorbereidingstijd gunnen, die duim in dat boek steken, de opdracht hardop voorlezen en BAM!: gaan met die handel!

'Lukt niet', hoor ik Karin en mezelf tegen elkaar zeggen. Dit project is synchroontherapie: we doen beiden iedere week dezelfde opdracht. Maar het is onmogelijk om dit op precies hetzelfde tijdstip te doen. We hebben overvolle agenda's, met ieder onze eigen werkdagen, afspraken, deadlines... Ompielen met boek lukt alleen als er een gaatje vrij is in ons individuele drukke schema. En twee gaatjes (eentje voor Karin en eentje voor Ellen) op precies dát ene tijdstip: no way!

Dit illustreert weer even haarfijn dat in ons leven amper nog plaats is voor verrassingen. We timmeren iedere seconde van de dag volledig dicht en rennen van afspraak naar verplichting naar vreselijke verjaardagsfeestjes naar de sportclub. Zelfs de tijd waarop we moeten ademhalen (lees: bijkomen en ontstressen) is ingepland. Met dikke rode stift schrijf je op maandagochtend al in je agenda dat je die vrijdag TIJD VOOR MEZELF!!! nodig hebt, om dezelfde woorden een halfuur later al door te krassen omdat er een andere, dringender afspraak tussendoor kwam. En zo kan het dat je week in week uit een volgeplempte agenda doorploegt, terwijl het fenomeen 'verrassing' al lang de benen heeft genomen.

Willen we dat? Dacht het niet. En daarom, beste bloglezers, staat op en verenigt u! Laat de verrassing herrijzen en opnieuw een plek in uw leven innemen. Laat u verrassen wanneer en waar u maar kan. Verrast uw medemens. Vernietigt uw overvolle agenda's en laat louter het onbekende toe. Want alleen dan, fijne medemens, zult u het leven ten volste leven.

Amen.

Ps. De versimpelde weergave van bovengenoemde boodschap leest u hier onder:

Douchen met boek heeft een belangrijk inzicht opgeleverd...

Het is weer tijd voor verrassingen!