Goed.
We zaten dus in de kroeg.
Daar ontstaan, tenslotte, de beste ideeën.
In welke volgorde zouden we het boek slopen?
Netjes bij het begin beginnen?
Of lekker kriskras?
Inner critic alert! Expres heel rommelig willen doen.
De ontkenningsfase.
Nee, we zijn geen brave mutsen die niet durven.
Dat nooit!
Dan de beslissing.
Met ogen dicht de duim het werk laten doen.
En die pagina, die zou het worden.
Als ze dan stomtoevallig op volgorde zijn,
dan heeft het lot het zo bepaald.
Niet dat jullie denken dat wij zo van de orde zijn,
of van de opzettelijke wanorde.
Dingen zijn wat ze zijn.
Zonder oordeel.
Maar goed.
Deze pagina werd het.
Into the shower it is.
Maar: als de pagina's nou zo gebubbeld raken,
dat we er niet meer op kunnen kliederen?
Nee, nee, nee.
Fout, fout.
Die innerlijke criticus is nog best een nasty motherfucker.
Eens kijken of we hem in de douche kunnen verzuipen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten