Streber

Dat we onszelf tegen zouden komen, had ik wel verwacht. Hoe dat zou uitpakken, dat kun je niet voorspellen. Zijn het open deuren? Misschien.

Wat ik in elk geval onderschat heb is mijn bewijsdrang. Het niet willen onderdoen voor een ander. Op dit blog lees ik dat Ellen haar pagina heeft opgevroten om hem daarna weer uit te poepen. Ik vind het ranzig maar ook gewoonweg briljant. Kom ik aan met mijn begraaf-in-de-tuin-actie. Brave muts die ik ben.

Even overweeg ik de opdracht ook om te gooien. Pagina is tenslotte nog niet begraven, dus ik kan alle kanten nog op. Dan realiseer ik me dat het hier dus om gaat. Jezelf tegenkomen. I just got the message.

Ik heb het altijd wel geweten. Altijd beter, altijd een tandje harder, sneller, gekker dan een ander. Wandelt een vriendin 20 kilometer? Ik loop 25. heeft zij een beter idee dan ik? Dan baal ik. Ik knarsentand.

Een compliment is geen geruststelling, maar een aanmoediging. Word ik geprezen omdat ik een artikel ruim voor de deadline inlever? Een ander zou dan misschien een volgende keer achterover gaan leunen. Ik zet alles op alles om een volgende keer nog een uur eerder te zijn.

Waar komt het vandaan? Is het omdat ik de jongste ben? Omdat ik sproeten heb? Omdat mijn ouders migranten zijn? Omdat ik geen borstvoeding heb gehad?

Maakt het wat uit eigenlijk?

De boodschap staat als een paal boven water.

Inzicht na composteer-opdracht: Ik ben een streber.

Geen ontkennen meer aan.