Nog één keertje dan...

'Jullie slopen een wát?!'
'Een boek', zeg ik voor de zoveelste keer op m'n aller aller geduldigst. Bijna de hele opkomst van het feestje waar ik me bevind, verdraait z'n nek om mij uiterst ongeloofwaardig aan te kunnen kijken. Ik ben er inmiddels lekker bedreven in. Iedere keer als iemand lucht van Boek krijgt, heb ik ineens een heleboel uit te leggen.

'Oké', constateert het meisje nuchter, 'je sloopt een boek... Prima.' Dan schiet haar stem een octaaf omhoog: 'Maar waaróm in hemelsnaam?!'
Ik zucht. Nog één keertje dan: 'Nou gewoon, omdat dat in het boek staat. Boek zegt: sloop mij, gooi mij van een hoog gebouw af, douche met mij, scheur mij in stukjes.'

Geen reactie. Het aantal verwilderde blikken in de kamer groeit. Ik begrijp het al: ze begrijpen het niet.

'Het is een experiment', leg ik uit. 'Van Keri Smith. Zij heeft een boek gemaakt met daarin allemaal opdrachten. En die opdrachten, die voeren wij uit. En als we dat hebben gedaan, schrijven we er een stukje over.'

'Oh', wordt er hier en daar verbaasd gemompeld. De feestgangers kijken elkaar wat onthutst aan. Je hoort ze denken (in koor): Is zij nu gek of zijn wij het?
'Maar waarom zou je dat doen?', durft iemand te vragen. De rest van de toehoorders schuift een stukje naar voren, gespannen wachtend op het antwoord. Dit moet wel iets héél bijzonders zijn.

'Gewoon', antwoord ik. Ik ken het ik-leg-je-nu-uit-waarom-ik-boek-sloop-verhaaltje al bijna helemaal uit mijn hoofd. 'We slopen Boek om te kijken wat het met ons doet. Ik bedoel... normaal gesproken doe je zoiets niet met een boek. Je koopt een boek, leest het terwijl je probeert het zo netjes mogelijk te houden en daarna zet je het in de kast. Met dit boek is het heel anders. Je moet er allerlei gekke dingen mee uithalen. Over je grenzen gaan en je inner critic geen kans geven. Dat doet iets met je. En het levert soms heel leuke inzichten op. Dat je een schijtluis bent, bijvoorbeeld.' Ik babbel rustig verder: 'En je leert grenzen te bewaken. Zoals deze week toen ik met een té harde ruk de opdracht "Rip it up! deed. Gelijk de hele pagina d'r uit. Nou, dan weet je: dat ging wat te ver. Terwijl die keer toen ik met Boek moest douchen ik precies wist wanneer het genoeg was geweest.'

De toehoorders knikken om te laten zien dat ze het helemaal begrepen hebben. Het is overduidelijk dat ze er geen bal van snappen. Ik schenk nog maar eens een drankje in.

'En je schrijft over dat eh... slopen?', vraagt iemand om de stilte te doorbreken.
'Ja', antwoord ik enthousiast. 'Op een weblog!'

De reacties:
'Aha.'
'Leuk.'
'Ja, leuk.'
'Goh.'
'Tsjong.'
'Grappig hoor.'
'Ja, grappig.'
'Jeetje.'

Ik sla als een bezetene mijn drankje achterover. Tijd om te gaan. Ik heb voor vandaag wel weer genoeg verwarring gezaaid. Laat ze hier maar even lekker over na-filosoferen.


Inzicht nummer zoveel: Pas als je iets zelf doet, weet je hoe het is.
(Ik weet het: Johan Cruyff is er niets bij.)