De kleine hoekjes

Ik heb een prachtige tekening in Boek gemaakt met de prittstift.
Resultaat: je ziet er geen bal van.
Alleen als je héél goed kijkt. En boek in het licht houdt.

Dat doet me denken aan een gedichtje van Alieke.
Het begint zo:
'Geluk zit in een klein hoekje
Je kijkt er zo over heen'

Alieke is één van de meiden die ik onlangs schrijfcursus heb gegeven. Ze woont in Asja, een anonieme opvang voor meiden die op de vlucht zijn voor hun loverboy.

Samen met een fotograaf wilde ik werken aan de dromen van deze meiden. 'Droom op je eigen manier, zo klein en zo groot als je wilt', zeiden we tegen ze. 'In jouw dromen is alles mogelijk. Schrijf je dromen op en fotografeer ze. Laat ze zien aan jezelf en aan de rest van de wereld.'

Zoiets maakt best veel los.
Nadenken over je dromen als je leven al zo beschadigd is, valt niet mee.
Het doet je beseffen wat je hebt gemist.
En dat wat je wilt soms zo ongelooflijk ver weg is.

Alieke slaat met haar gedichtje de spijker op z'n kop. Zij en haar huisgenoten moeten hun geluk inderdaad in de kleine hoekjes zoeken. Want: hoe groot is je wereld als je anoniem door het leven moet, verscholen in een vreemde stad, iedere dag bang om te worden gevonden... Hoeveel dromen heb je nog als je jarenlang misbruikt en uitgebuit bent? Is geluk dan nog te vinden?
'Ja', zegt Alieke, 'in de kleine hoekjes, maar je moet wel goed kijken.'

Alieke is in mijn ogen een inspiratie voor anderen. Ondanks haar situatie is ze in staat om schoonheid te zien: in de rups op haar foto, die ze pas ontdekte nadat de foto was ontwikkeld.
Die rups zit verstopt in dat 'kleine hoekje'.
Je ziet 'm pas als je goed kijkt.

'De rups wordt een mooie vlinder', zegt Alieke. 'Hij transformeert. Net als ik.'



(Mooi: binnenkort verschijnt er een boekje met daarin de dromen van de meiden van Asja.)