Carefully. Later.

Het gaat niet altijd goed.
Hoeft ook niet, zegt Keri.
Imperfect is het nieuwe perfect.

Tijd om een imperfectionist te worden.

Oef

Carelessly. Now.

Nu???

Nu.

Helder.

Slaapie

Boek moest mee naar bed. Bijzonder zo’n nieuwe slaapie. Doe je normaal gesproken niet.

Of Boek tussen ons in mocht, vroeg ik aan man.
‘Wegwezen’, was het antwoord. ‘Word ik straks wakker met een afdruk van zo’n
kliedertekening op m’n voorhoofd.'

Boek moest dus aan mijn kant, onder het kussen.

En dat was het dan. Een mooier verhaal valt er niet van te maken. Boek snurkte niet,
woelde niet, praatte niet in z’n slaap. Boek was rustig. Boek was een saaie bedpartner.

Man had gelijk: wegwezen.

Gaaaaaaaaap

Doe mij meer van dit soort slaapopdrachten!

Mijn innerlijke vijfvingerige luiaard wordt er heel gelukkig van :-)

Welterusten

Voor mensen met slechte ogen: de volgende opdracht is (vrij vertaald) 'Slaap met boek'.

Nou, dat doen we dan maar.

Welterusten

Antipiticutulair

Nee mensen, dit is geen recalcitrantie. Geen ‘fuck de opdracht mentaliteit’. Ik heb écht een non stop line gecreate. Hoe? Door de zijkanten en het kaft van Boek ook te gebruiken. Gewoon een kwestie van rondjes maken. Buitenkant van Boek heeft nu dus ook streepjes. Echt een opknapper.

Misschien toch wel een beetje recalcitrant.

Antipiticutulair, noemt mijn vader dat. (Even oefenen: anti – piti – cutu – lair.) Zelf bedacht woord. Vindt hij leuk. Hij houdt er zo zijn eigen taaltje op na. Een legging noemt hij ‘leggi’, National Geographic heet ‘National Geograffiti’ en Ivo Niehe gaat bij ons in de familie door het leven als ‘Ivan Nieve’. Ernstig? Neu, we lachen ons dood. En het mooie is: er komen regelmatig nieuwe woorden bij.

Toch staat antipiticutulair bij mij al jaren op nummer 1. Prachtig woord! Kregen mijn broers en ik vroeger met grote regelmaat om de oren; het anitpiticutulairisme vierde zo nu en dan hoogtijdagen in huize De Ruiter. Dat kon toen nog zo lekker. Fijn een dagje antipiticutulair zijn. Gekke bek trekken als antwoord op alle vragen, zakken vol chocotofs wegkauwen met je splinternieuwe blokjesbeugel, tijdens het Paasetentje keihard Guns N’ Roses opzetten, en als moeders je erop uit stuurde voor een zak eigenheimers en een pak spinazie doodleuk met diepvriespatat en boontjes thuiskomen.

Heerlijk…

Ben ik nog steeds antipiticutulair?

Moet dat?

Wil ik dat?

Tja, het mag allemaal wel wat antipiticutulairder, vind ik. Tuurlijk, ik heb nog van die piepkleine antipiti-momentjes, maar de rest is toch een vrij serieuze aangelegenheid hoor. En daar geef ik natuurlijk - met alle liefde - de rest vande wereld de schuld van. Ben je tegendraads, dan ben je lastig. Doe je niet mee met de rest, dan lacht die rest je uit. Eigenwijs? Strontvervelend! Ga je met je revolutionaire anti-piti-plannen flink op je bek, dan is dat een heugelijk feit voor alle schijtlijsters in deze wereld.

Ik denk: een goeie antipiticutulairist is moeilijk op waarde te schatten.

Laten we daar alsjeblieft iets aan doen. Antipiticutulair zijn is namelijk zo verschrikkelijk leuk! (Vraag maar aan m’n vader)

Lijn?

Is het eigenlijk wel een lijn, vraag ik me af.

Was een lijn niet iets rechts?

Of kan een kronkel ook een lijn zijn?

Daar moeten de beta's maar antwoord op geven.

Ik ben een alfavrouwtje.

Ik doe alleen maar letters.

Nonstop is-ie in elk geval.

Dat dan weer wel.